eerste keer

De eerste keer

De eerste keer was toen Anita net dertien was. Ze zat in de brugklas van de Beatrix-mavo aan de Dorpsstraat. Tijdens een tussenuur was ze met Juliet, die altijd naast haar zat, naar het winkelcentrum gegaan. Ze aten patat en Juliet zei: ´Die nieuwe Barbie, die wil ik zo graag hebben.´
    De nieuwe Barbie was elke dag op TV. Met een waanzinnige galajurk, een parelketting, naaldhakken, lange handschoenen en een tasje in dezelfde kleur als haar jurk. Je had hem in roze en parelmoer. Ballroom Barbie heette ze en iedereen had het erover.
    ´Mijn moeder is zo´n kutwijf´, zei Juliet: ´Ze zegt dat ik moet wachten tot mijn verjaardag.´
    ´Dat is pas over vier maanden´, zei Anita.
    ´Vier maanden, een week en twee dagen´, zuchtte Juliet.
Ook Anita´s moeder haalde het niet bij Ballroom Barbie met haar gouden glimlach. ´Weet jij wel hoeveel wc´s mama moet schoonmaken en hoeveel vloeren ik moet schrobben voor het geld dat zo´n pop kost?’´, had ze gezegd. Ze stak de sigaret op die ze altijd achter haar oor had zitten. Ze streek even door haar krulspelden en gaf Anita een natte zoen op haar wang: ´Jullie kinders heb geen idee.
    Anita liep met Juliet de speelgoedwinkel in. Toen ze even later voor het schap met de Barbies stond wist ze nog van niets. Ze keek naar de mooie, glimmende dozen. Tientallen Ballroom Barbies lachten haar toe vanachter cellofaan.
    ´Niemand kijkt´, siste Juliet: ´Snel.´ Ze opende haar tas en propte een roze doos tussen de schoolboeken. ´Neem jij de parelmoer?´
    Anita keek langs de rijen. Ze aarzelde. Dit was dus diefstal. Haar hart klopte. Wat zou moeder zeggen? Eigenlijk wilde ze ook roze. De Barbies keken haar bemoedigend aan. ´Toe maar, je durft wel,´ leken ze te zeggen.´Eigenlijk ben je een van ons.´
    ´Schiet nou op, kom´, fluisterde Juliet en ze sloop richting de uitgang.
    Anita pakte een parelmoeren doos en probeerde hem in haar schooltas te krijgen. Haar broodtrommel zat in de weg. Opeens hoorde ze een stem van boven.
    ´Wat ben jij aan het doen, potverdikkeme?´
    Ze keek op. Het was meneer Stevens zelf, de eigenaar van de winkel. Hij stond al vlak bij haar.
    ´Rennen!´ riep Juliet en ze stoof de winkel uit. Anita begon ook te lopen, maar meneer Stevens pakte haar vast. Op dat moment begon ze vreselijk te janken.
    Die hele middag werd een tranendal. Ze had zich de ogen uit haar kop geschaamd. De politie was gekomen, haar moeder, haar klasseleraar. Ze had duizendmaal haar excuses moeten aanbieden, iedere keer met hysterische huilbuien en gierende uithalen. Niemand had haar getroost. Nooit in haar leven had ze zich zo waardeloos gevoeld. Niet vanwege de diefstal, zo was ze later gaan zien, maar omdat het was mislukt.
    Nu, twintig jaar later, was het een beetje routine. Voor het geld hoefde het niet. Maar ze vond het nog steeds spannend. Een leuke nagellak, een kettinkje, twee pakken koffie. Een paar keer per jaar kon ze de verleiding niet weerstaan en brak ze even uit de sleur van het huisvrouwenbestaan. Een enkele keer werd ze gepakt. Een keer had ze een taakstrafje gehad. Ze was ook al in therapie geweest maar het had niet geholpen.
    ´Jij wilt nog altijd die eerste keer overdoen´ had de therapeute gezegd: ´Omdat je die gevoelens van schuld en schaamte nooit een plek hebt kunnen geven.´
    Maar Anita wist wel beter.